about me

ik moet nergens bijhoren

Adalbert Gans (°1970) vaart — bij wijlen onnavolgbaar — compromisloos door het leven. Hij houdt niet van wat bedacht is. Aan zijn creaties gaat nooit een schets vooraf, laat staan een geconstrueerd idee. Alles is een gevoel, een scheppen vanuit zijn buik, zijn intuïtie.

Deze kunstenaar — al minacht hij deze term enigszins, want 'wat is kunst überhauptt?' —ademt uit in kleuren en texturen, pas achteraf beschouwend wat er zich voordien in het creatieproces heeft afgespeeld. Hij ziet zichzelf eerder gecategoriseerd onder het neologisme 'zielsontdekker'.

Net omdat Adalbert Gans als een emotionele geest door het leven waadt, is hem samenvatten in een tekst haast een onmogelijkheid. Want hoe kan je een lezer meenemen in de ervaring die je als kijker krijgt bij het zien van zijn Œuvre?

'Wat ik probeer te doen is, verwondering tastbaar maken in universums van licht en kleur, om het dan weer los te laten.

Mijn eigen gevoel of intentie tijdens de creatie, doet er niet toe: Vrijheid van gedachte gaat net om het loskoppelen van de maker en de aanschouwer.

Het gaat over het gevoel dat het losmaakt bij degene die mijn werk zien.

Mijn lichtobjecten trekken, mensen van alle pluimage, leeftijd of achtergrond, letterlijk naar zich toe. Ze kijken, tasten en staan stil.

Juist dat zien gebeuren, is de mooiste erkenning.'

Met zijn mix van Oostenrijks en Venetiaans bloed, liet hij zich inspireren door de fascinerende wereld van Muranoglas. Hij raakte ervan doordrongen zonder er zich bewust van te zijn. Net zoals hij zich herinnert als kind mateloos gefascineerd te zijn door eenvoudige processen zoals stollen en smelten. 'In onze tuin zat ik soms uren plastieken zakjes te smelten.'

Dit alles mondde uit in een polychromatisch universum dat als katalysator moet functioneren voor vrije gedachten — wars van alle praktische werkelijkheid die ons als mensheid soms kan overmeesteren.
 

'I don't want to belong anywhere'

Adalbert Gans (°1970) sails through life – at times inimitably – without compromise.

This artist - although he somewhat disdains this term, because 'what is art anyway?' - exhales in colors and textures, only considering afterwards what has happened before in the creation process. He sees himself rather categorized under the neologism 'soul discoverer'.

Precisely because Adalbert Gans wades through life as an emotional spirit, summarizing him in a text is almost an impossibility. Because, how can you take a reader into the experience that you get when you really see his oeuvre in real life?

'What I try to do is make 'wonder' tangible in universes of light and color and then let it go.

My own feeling or intention during creation does not matter: Freedom of thought is precisely about disconnecting the creator and the viewer.

For me it's all about the feeling that my work evokes in others who see my work.

My greatest satisfaction is seeing that my objects literally attract people of all walks of life, age, background… they stop, come close, watch, touch.

Watching people experience my work, is the best recognition.'

With his mix of Austrian and Venetian blood, he is inspired by the fascinating world of Murano glass. He became aware of it without being aware of it. Just as he remembers being immensely fascinated as a child by simple processes such as solidification and melting. "I would sometimes sit in our garden for hours melting plastic bags."

All this resulted in a polychromatic universe that should function as a catalyst for freedom of thought - averse to all practical reality that can sometimes overpower us as humanity.